De eerste drie delen van de documentairereeks Mijn leven als een rollende steen profileerde de overlevende leden van 's werelds langstlopende rock-'n-rollband. De laatste aflevering is passend een eerbetoon aan hun dierbare overleden drummer Charlie Watts, die op 24 augustus 2021 op 80-jarige leeftijd stierf. Watts zat 58 jaar achter het drumstel, vanaf de oprichting van de Stones in 1963 tot zijn laatste show op 30 augustus 2019 in Miami, Florida. The Stones gingen een maand na zijn dood op pad met invaldrummer Steve Jordan, shows die begonnen met een lus van Watts' onopgesmukte drumbeats terwijl een fotomontage speelde op gigantische monitoren boven het podium.
Op beelden van hun eerste show zonder Watts zien de overgebleven Stones hun verdriet in realtime verwerken. Zanger Mick Jagger, wiens gebruikelijke houding schommelt tussen uitbundigheid op het podium en cool backstage, is bijna buiten adem terwijl hij zoekt naar de woorden om de kolossale afwezigheid van de drummer aan te pakken. Later in de aflevering zegt hij dat hij de bijdragen van Watts en zijn kameraadschap mist, waaronder sportpraat over Brits voetbal. 'Ik heb er nog steeds mee te maken', geeft gitarist Keith Richards toe in zijn eigen interview en noemt Watts, 'de beste drummer die Engeland ooit heeft geproduceerd.'
welk kanaal is cowboys game op directv
De enige keer dat we Watts zien in nieuwe beelden die voor de serie zijn gemaakt, draagt hij een fantasievolle podiumoutfit en zegt hij: 'Het draait allemaal om mij en ik ben de ster voor een keer.' Als Jagger ieders aandacht afdwingt, en Richards hun respect, bekleedde Watts een geroemde positie als de favoriete steen van elke Stone. Back-upzanger Bernard Fowler noemt hem 'de gelijkmaker', een gelijkspel in de eeuwige oorlog van Jagger en Richards om controle, en voegt eraan toe: 'Charlie spreekt, ze luisteren allebei.'
Terwijl talloze Stones-klassiekers tijdens de aflevering spelen, valt het op hoe verankerd ze zijn rond het drummen van Watts. Sommigen beginnen ermee, anderen pulseren dankzij zijn aangeboren gevoel voor groove. Zijn vullingen zorgen vaak voor de hook waar een melodisch instrument dat normaal gesproken zou doen. In een tijdperk dat bekend stond om de werkmanachtige tijdwaarnemers en atletische ponders, onderscheidde Watts zich met een stijl die ontspannen en toch kwiek was, als een bantamgewicht-bokser met een verrassende haak.
Terwijl zijn bandleden helemaal losgingen van Amerikaanse blues, R&B en rock-'n-roll, was Watts een jazznerd. Zijn fascinatie begon al op jonge leeftijd en bleef hem zijn hele leven bij. Jazz inspireerde zijn spel - zijn lichte aanraking en onvoorspelbaarheid - en zijn persoonlijke leven - zijn passie voor maatwerk, beïnvloed door stijlvolle New Yorkse jazzmannen uit de jaren vijftig. Bij het eerste bezoek van de Stones aan de stad ging hij naar de dichtstbijzijnde jazzclub, waar hij Charles Mingus en Sonny Rollins zag. 'Dat was Amerika', zegt hij met ontzag.
Net als Richards hield Watts van het spelen van muziek, maar voelde zich ongemakkelijk onder de schittering van de schijnwerpers. Terwijl zijn bandleden zich overgaven aan seks en drugs, trok Watts zich terug in zichzelf. Wanneer hij niet op het podium stond, bracht hij zijn vrije tijd door met het schetsen van de eindeloze hotelkamers. Hij stond niet toe dat dienstmeisjes ze schoonmaakten uit angst dat ze zijn spullen zouden aanraken. Stones-toetsenist en muzikaal leider Chuck Leavell zegt dat Watts leed aan perioden van OCD-stoornis en gitarist Ronnie Woods beschrijft hem met: 'één woord: bijzonder.'
manifest seizoen 4 trailer
Buiten de weg vond Watts rust op het Britse platteland, waar hij paarden fokte met zijn vrouw Shirley, met wie hij in 1964 trouwde en tot aan zijn dood bij hem was. Het was ongebruikelijk dat hij in de jaren tachtig een drugsverslaving ontwikkelde en zei: 'Ik nam veel drugs op laat in mijn leven en deed het niet erg goed. Ik verloor bijna mijn huwelijk en mijn leven.” Ironisch genoeg was het de beruchte Richards die hem op het rechte pad bracht en zei: 'Jij bent het gewoon niet Charlie.'
Net als in andere afleveringen bespreken de bandleden en medemuzikanten van Watts zijn muzikale stijl en erfenis. Richard zegt dat zijn losbandige benadering hem onderscheidde van de hardhandige Engelse drummers van die tijd. Politiedrummer Stewart Copeland zegt dat het mysterie is hoe hij in staat was om 'zo hard te rocken terwijl hij zo losjes was.' Een van de kenmerkende bewegingen van Watts was de neiging om de snaredrum en de hi-hat niet tegelijkertijd te raken, iets dat klinkt als muzikant, maar gemakkelijk te begrijpen is als je het hoort en hem ziet spelen. Watts 'zelfbeoordeling was meestal droog. “Ik speel drums voor Keith en Mick. Ik speel ze niet voor mij.'
Een van de uitdagingen bij het maken van een documentaire over de Rolling Stones is om iets nieuws te vinden over een band die al 60 jaar bestaat en al eerder uitvoerig is behandeld. Mijn leven als een rollende steen slaagt door zich op elke steen afzonderlijk te concentreren, vooral de afleveringen over Wood en Watts, die historisch gezien werden overschaduwd door Jagger en Richards. De serie zou theoretisch kunnen worden uitgebreid met profielen van de voormalige leden van de band, maar dat lijkt onwaarschijnlijk. Ondanks hun legendarische status en epische geschiedenis, zijn de Stones altijd meer toegewijd geweest aan hun toekomst dan aan hun verleden, hoewel met een gemiddelde leeftijd van 77 jaar nu onzeker is wat dat betekent.
Benjamin H. Smith is een schrijver, producer en muzikant uit New York. Volg hem op Twitter: @BHSmithNYC.